اولین روزنامه ای  که در تاریخچه مطبوعات ایران با نام زنان منتشر شد، روزنامه زبان زنان بود. این روزنامه در سال 1298شمسی توسط بانو صدیقه دولت آبادی در شهر اصفهان انتشار یافت. روزنامه زبان زنان با هدف اگاهی زنان از وظایف مشروطه و نشر آثار ادبی و اخلاقی در میان آنان منتشرشد.
انتخاب این نام طرح شکنی بی پروایی بود در روزگاری که خاموشی، شایسته زنان ایرانی بود. وی با انتخاب زبان زنان، مفهومی بس منفی با باری عمیقا مثبت به کار گرفت.
مطالب روزنامه زبان زنان بر خلاف سایر روزنامه های که حول احوال اجتماعی زنان نگارش می یافت، علاوه بر  مسائل خاص زنان و دختران از جمله تحصیل، اصول خانه داری، بچه داری وبهداشت در عرصه مسائل سیاسی نیز فعالیت داشت و این حضور خوشایند مردان نبود.ده سال پیش از انتشار این روزنامه در روزنامه مجلس ذکر شده بود زنان در امور خاص رجال هیچ گونه مداخله و ابراز عقیده ای نداشته باشند. اما بانو صدیقه دولت آبادی با حمایت برادرانش توانست این حق را برای جامعه نسوان به دست آورد. وی بر این عقیده بود زن و مرد هر دو دارای حق مساوی هستند و باید مشترکا در پیشرفت کشور بکوشند. به اعتقاد او در جامعه ای که بیشتر اوقات فرزندان در کنار مادرانشان سپری می شود وجود مادر ناآگاه و بی سواد باعث عقب ماندگی آن جامعه می شود . در بیشتر مقالات این روزنامه به مردان گوشزد شده بود که تساوی زن با مرد را باید محترم شمرد و زنان علم بیاموزند و شرافت، نجابت و عصمت پیشه کنند. خانم دولت آبادی علاوه برمقالاتی که در روزنامه زبان زنان می نوشت، به روزنامه های دیگر نیز مقاله می داد. به طور مثال، درباره استفاده از منسوجات وطن و همچنین لزوم آموزش زبان فارسی می نوشت. وی در هر فرصتی دختران را به تحصیل و سواد آموزی سوق می داد. در غالب مقالات،  روند تفکر وی ملی گرایی، وطن خواهی و تربیت و تحصیل برای زنان بود. در واقع عقاید او متاثر از نظرات مردان سیاسی عهد خود اما با رنگی زنانه بود. بانو دولت آبادی از اینکه زنان حق رای ندارند افسوس می خورد به خصوص از اینکه آنها در قانون انتخابات با قاتلین و مجانین هم ردیف می شدند.
هر چند مقالات دولت آبادی باعث دشمنی عده ای با او بود ، اما به گمان  آقای خسرو پناه – که روزنامه زنان را مطالعه کرده – تا مدتی به دلیل نفوذ برادرانش خصوصا یحیی دولت آبادی از طرف وزارت معارف با او مماشات رفتار شد ولی در نهایت انتقادات سخت بانو دولت آبادی به قرار داد 1919 ،روزنامه زبان زنان تعطیل شد. در خاطرات بانو دولت آبادی امده به دلیل حملات مکرر به دفتر وی ناچارا از اصفهان به تهران رفت و زبان زنان را به صورت مجله ای ماهیانه منتشر می کرد و در سال 1302 به دلیل سفر به آلمان برای درمان، این مجله تعطیل شد. خانم دولت آبادی در سال 1305 در کنگره اتحادیه بین اللمللی برای حق رای زنان، شرکت کرد و در سال بعد به ایران بازگشت و درسال 1307 با سمت نظارت تعلیمات نسوان در وزارت معارف و اوقاف استخدام شد.
از یاداشت های منصوره اتحادیه