کارگاههای تولیدی لباس در ایران
در اوایل دهۀ 50 طرحی برای همسانی تولید البسۀ ارزان قیمت کارگران از سوی سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی و با حمایت دولت در ایران اجرا شد. با توجه به آزمایشی بودن طرح، تصمیم بر آن بود از سرمایه گذاری کلان جلوگیری شود.
در اوایل دهۀ 50 طرحی برای همسانی تولید البسۀ ارزان قیمت کارگران از سوی سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی و با حمایت دولت در ایران اجرا شد. با توجه به آزمایشی بودن طرح، تصمیم بر آن بود از سرمایه گذاری کلان جلوگیری شود. کارگاههای تولیدی نسبتاً کوچکی در مناطق مختلف کشور و با مشارکت مردم محلی ایجاد شد. دختران و بانوان نیز با فعالیت در این کارگاهها در تأمین مخارج خانواده کمک می کردند. این کار در شهرستانها پایه گذاری شد. زیرا نیروی کار در شهرستانها به نسبت تهران دستمزدها پائینتر بود و از سوی بانوان جویای کار به نسبت تهران بیشتر بودند و می توانستند به اقتصاد محلی و خانوادگی کمک کنند.
. طرح بر اساس ضوابط سازمان برنامه و با تأیید نخست وزیری و سازمان برنامه اعتبارات لازم را به دست آورد. قطعه زمینی متعلق به سازمان شاهنشاهی در شرق تهران برای ایجاد کارخانه انتخاب شد و همزمان در زاهدان، گنبد کابوس، سنندج، دهلران ایلام و رضائیه با همکاری مقامات محلی برای ساخت کارخانه های لباسدوزی زمین های اهدا شد. اولین کارخانه لباس دوزی نیز در تهران آغاز به کار کرد
. مناقصۀ بین المللی شرکتی آلمان در مناقصۀ چرخ های خیاطی برنده شد. پارچه های جین ترکیۀ که از نظر قیمت، نوع جنس، رنگ وکیفیت تنوع داشته، استفاده می شد. آنچه بسیار حائز اهمیت بود هزینه یونیفورها که بیش از صد تومان نباشد. زیرا هدف از اجرای طرح آن بود که لباسهای ارزان، مناسب و راحت در اختیار کارگران قرار گیرد و مورد توجۀ کارگران به ویژه کارگران کشاورزی و ساختمانی قرار گیرد و بازار تهیه و توزیع این نوع البسه در ایران گسترش پیدا کند. با گسترش تقاضا، کارخانهها به بخش خصوصی واگذار می شد. لذا در سازمان شاهنشاهی، بخشی مجزا و ویژه برای رسیدگی به امور مالی این مؤسسه ایجاد شد تا سوددهی و سرمایه گذاری را مشخص کند. اولین کارخانۀ لباس دوزی پس از 14 ماه در تهران توسط اشرف و هویدا افتتاح شد. سرانجام کارخانه به سوددهی رسید. در آن زمان قیمت شلوارهای جین دوخت خارج در بازار 200 الی 300 تومان بود و دستمزد یک کارگر سادۀ ساختمانی در تهران 100 تومان بود
.
. طرح بر اساس ضوابط سازمان برنامه و با تأیید نخست وزیری و سازمان برنامه اعتبارات لازم را به دست آورد. قطعه زمینی متعلق به سازمان شاهنشاهی در شرق تهران برای ایجاد کارخانه انتخاب شد و همزمان در زاهدان، گنبد کابوس، سنندج، دهلران ایلام و رضائیه با همکاری مقامات محلی برای ساخت کارخانه های لباسدوزی زمین های اهدا شد. اولین کارخانه لباس دوزی نیز در تهران آغاز به کار کرد
. مناقصۀ بین المللی شرکتی آلمان در مناقصۀ چرخ های خیاطی برنده شد. پارچه های جین ترکیۀ که از نظر قیمت، نوع جنس، رنگ وکیفیت تنوع داشته، استفاده می شد. آنچه بسیار حائز اهمیت بود هزینه یونیفورها که بیش از صد تومان نباشد. زیرا هدف از اجرای طرح آن بود که لباسهای ارزان، مناسب و راحت در اختیار کارگران قرار گیرد و مورد توجۀ کارگران به ویژه کارگران کشاورزی و ساختمانی قرار گیرد و بازار تهیه و توزیع این نوع البسه در ایران گسترش پیدا کند. با گسترش تقاضا، کارخانهها به بخش خصوصی واگذار می شد. لذا در سازمان شاهنشاهی، بخشی مجزا و ویژه برای رسیدگی به امور مالی این مؤسسه ایجاد شد تا سوددهی و سرمایه گذاری را مشخص کند. اولین کارخانۀ لباس دوزی پس از 14 ماه در تهران توسط اشرف و هویدا افتتاح شد. سرانجام کارخانه به سوددهی رسید. در آن زمان قیمت شلوارهای جین دوخت خارج در بازار 200 الی 300 تومان بود و دستمزد یک کارگر سادۀ ساختمانی در تهران 100 تومان بود
.
+
شنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۹ ساعت ۰۷:۱۳
نظر شما