از یک منظر حکومت محلی، نظامی متکی بر جغرافیا، نژاد و ساختار اداری متمایز از جغرافیای کل، کلیت نژادی و نظام حکومت مرکزی هستند. گوناگونی جغرافیایی، نژادی و فرهنگی ایران در شکل گیری این حکومت ها موثر بود. چنانکه در دوره ی میانه ایران، حکومت محلی به نوعی از حکومت ها یی اطلاق می شود که در درجه نخست سیطره آن در محدوده جغرافیایی خاصی بود ومحدوده ی قدرت این حکومت ها جغرافیای سنتی فلات ایران را پوشش نمی داد و جزیی از آن به حساب می آمد.  افزون براین، معمولا این نوع از نظام سیاسی تحت سیطره ی قدرت های بزرگتر اعم از دستگاه خلافت یا قدرت های غالب همسایه بودند. سامانیان، آل مامون، باوندیان، زیاریان مطرح ترین حکومت های محلی این دوران می باشند.